Just a few more weeks at Disney

Heerlijk die vrije dagen, alleen zonde dat iedereen gewoon moet werken en ik dus uiteindelijk nog alleen ben. So unfair, laatst kwam ik tijd te kort omdat iedereen me uitnodigde om naar Parijs te gaan, of iets anders leuks te doen, maar omdat Chris kwam heb ik ze vriendelijk bedankt. Waarschijnlijk ben ik daar nu voor gestraft geworden op deze manier; iedereen moet werken. Aangezien de mensen hier zo leuk zijn baal ik daar best wel van en een aantal stopt al eerder i.v.m. school. Dat is ook de reden dat lieve Julia al weg is, ik mocht haar zo!

Onder de noemer ‘iedereen’ vallen de meisjes waar ik sinds het eerste moment mee omga en nog wat andere cast members die ik later ontmoet heb, maar niet in dit ‘pracht hotel’ verblijven. Mijn vrije dagen heb ik overigens wel goed besteed met Chris in Parijs en Disney, zelfs in het gehucht genaamd Torcy (waar ik het nog een maand moet uithouden).
Nog een maand te gaan; nog één maand in een campingbedje slapen, nog één maand douchen in een campingdouche met douchekop die alle kanten opgaat terwijl je eronder staat, en ook nog één maand omringd door vieze afwas en tabak van mijn kamergenootje. Het is nu zo ver dat ze zelfs een mega cola vlek in haar laken heeft. Zo, zo vies. Wauw, nog één maand en dan lig ik in mijn eigen bed, sta ik onder mijn eigen douche en loop ik rond in een schone omgeving, omringt door mensen die hygiëne waarderen en waarvan ik ontzettend veel houd! Hallelujah, I can’t wait!!

Dat betekent tevens ook nog een maand werken in Café Mickey, waar het de ene dag net wat gezelliger is dan de andere (afhankelijk van de collega’s en teamleiders waarmee ik werk), maar waar de sfeer toch goed blijft. Werken in een café waar veel geschreeuwd en gedanst wordt , door zowel collega’s als kleine kinderen; ik weet inmiddels niet beter. Na zes dagen mensen hun tafel wijzen, tafels schoonmaken en prepareren in een omgeving zoals de onze, kan ik geen kind meer zien. Super leuk die kleintjes, totdat ze je voor je voeten blijven lopen en totdat je je collega’s niet kunt verstaan door die vele geluidjes die ze produceren, waaronder vaak geschreeuw.

De meeste ouders vinden het ook prima dat ze ons allemaal de doorgang blokkeren, sterker nog, zodra Mickey, Minnie, Tijgertje, Ioor, Goofy en Pluto langskomen wordt het pas écht lastig voor de serveerders, aangezien iedereen dan zonder na te denken op springt van zijn stoel om een fotoshoot met een van de personages te houden, midden in het gangpad! People.. De afstand tussen de tafels is niet zo groot, en ook mensen in een rolstoel willen bij ons komen eten, dus krijgen zij meestal een tafel helemaal achterin in het restaurant toegewezen, praktisch hoor!..

Mocht je bij ons willen komen eten dan is het beter om ruim van tevoren te reserveren, wat dan ook mega veel gedaan wordt. Waar onze klanten echter geen rekening mee houden is dat ze nog even in de rij moeten staan en niet zomaar naar binnen kunnen om ergens een tafel te bezetten. Dit is iets wat velen irriteert en vaak komen ze me vragen of ze in de rij moeten staan, ‘zelfs als ze gereserveerd hebben’. Soms vraag ik me af wat bepaalde mensen mankeert; er staat duidelijk op het bordje buiten dat je in de rij moet wachten. Er zijn zelfs twee rijen; een voor mensen mét een reservering en de ander voor mensen zonder reservering. Again, people.. Helaas is niet iedereen even vriendelijk en verwachten sommigen dat we echt kunnen toveren (‘’everything is magic ..’’).

De klanten die je het liefst niet binnenlaat (althans ik) zijn de Spanjaarden; zo asociaal en brutaal als ze zijn lopen ze meteen door en moeten per se zitten waar zíj willen, dus niet waar plaats is. Ook eisen ze dat Mickey meteen naar hen komt, terwijl hij zijn kriebel aan het plaatsen is een boekje van andere gasten. In plaats van vriendelijk vragen voor een andere tafel beginnen ze dan te gebaren en schreeuwen (in hun eigen taal) dat ze ergens anders willen zitten. Daarnaast spreekt 95% van het Spaanse volk slechts Spaans en verwachten ze hetzelfde van jou, ze zijn bereid om iets te herhalen, maar als je het dan niet begrijpt wordt je aangekeken alsof je gevraagd hebt wat ‘hola’ betekent. Ik prefereer dan ook de Britse gasten die tien keer ‘’oh lovely, thank you’’ zeggen, wat ze onderscheidt van ehm, basically everybody.

Er zijn ook mensen die ik wel mag en die behoren tot mijn collega’s, ik heb al een paar keer ‘’I love you, honey/darling’’ gehoord en vele knuffels gekregen. Slechts een paar (negroïde) jongens die wat intimiderend kunnen zijn, sla ik graag over tijdens het ‘ça va –kusjes-rondje’. Ik krijg net iets te vaak complimentjes over mijn uiterlijk, waardoor ik me meteen afvraag wat ze van me willen in plaats van er blij mee te zijn. Ben al twee keer mee uitgevraagd, bijna drie keer, maar de derde was zo slim om eerst te vragen of ik een vriend heb. Niet dat hen dat iets kan schelen, want dan zeggen ze dat hij ook gewoon mee mag komen….bizar volk.
Een van hen had besloten dat mij toevoegen op Facebook wel zou werken, helaas zag hij er zo eng uit dat ik hem niet kon accepteren. Nogal beledigd confronteerde hij me ermee, al stamelend stond ik daar ‘’eh non, parce queee ..je bent te eng? Je bent te intimiderend? Uiteindelijk heb ik maar gewoon ‘’ehh non’’gezegd en mijn schouders opgehaald. Hij kwam die avond naar me toe om te vertellen dat hij klaar was met werken in het restaurant, als in voorgoed; dus die zie ik nooit meer te-rug!

Iets wat volkomen normaal is op het werk is om je teamleiders te tutoyeren, hierdoor behandelt iedereen elkaar ook als gewone collega’s en wordt er veel met elkaar gelachen. Niks hiërarchie! Er is slechts één teamleidster die zich wel vastklampt aan de Franse hiërarchie, met haar wil je dan ook niet werken. Toen ik laatst naar de eerste hulp moest (kreeg geen lucht meer, veel pijn op mijn borst ect, niks ernstigs!) heeft zij me meteen gevraagd of ik het werk wel leuk vond. Ik heb haar ook uitgelegd dat ik geen stress had, lijkt me ook niet echt mogelijk om van zulk werk een burn-out van te krijgen. Het verschil tussen haar en anderen is dat toen ik de werkvloer weer betrad, Willem (de Nederlandse teamleider) meteen vroeg ‘’Naad (like whaat, zo noemen mijn vrienden me!) wat is er gebeurd, gaat het?’’ en zij later mijn werk slechts bekritiseerde, terwijl ik nog bezig was!
Later hebben ze me achter de kassa gezet voor twee avonden en twee van mijn andere teamleiders waren razend enthousiast over het eindresultaat; de een begon te springen en klappen en de ander zei ‘’you’re the best, honey’’. De andere teamleidster keek nog niet op of om, behalve toen ik het geld aan tellen was en het uitgespreid over het bureau had liggen (daar moest natuurlijk even een leuke opmerking over gemaakt worden). Toch blijf ik even vriendelijk tegen iedereen (klanten, collega’s, teamleiders) because after all, it’s still Disney.